Η φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας.

 

Ανατρέχοντας  στις   αναφορές  για την ελληνική οικονομία θα διαπιστώσει  κανείς ότι επικρατεί μια   άποψη,  σύμφωνα με την οποία η χώρα είχε αύξηση στο  ΑΕΠ κατά 6,7% το 2021, ενώ οι ίδιες αναφορές προβλέπουν  ότι θα έχει μια μικρή πτώση το  2022 που θα κυμανθεί λίγο κάτω από 5%, πριν μετριαστεί η ανάπτυξη το 2023.  Η άποψη αυτή  στηρίζεται   σε μη ασφαλή και αντικειμενικά στατιστικά δεδομένα και γενικότερα  καλύπτεται από τον γενικά ωραιοποιημένο θεωρητικό μανδύα με βάση τις ισορροπίες των συμμάχων της χώρας και των αγορών. Σε γενικές γραμμές αναφέρονται στις μεταρρυθμίσεις (;) και προβάλλουν σαν παράδειγμα  την ηλεκτρονική διακυβέρνηση - που είναι ακόμα στα σπάργανα  -,  την χαλάρωση των μέτρων από  τον Απρίλιο του 2021 που επέτρεψε τη σταδιακή επαναφορά της οικονομικής    δραστηριότητας, υποστηριζόμενη από μια ισχυρότερη από την αναμενόμενη καλοκαιρινή τουριστική περίοδο, την επιδοματική πολιτική η οποία συνέβαλε περαιτέρω   στην ανάκαμψη της απασχόλησης και της κατανάλωσης κ.ά. 

Η πραγματικότητα είναι διαφορετική όμως, για την ελληνική κοινωνία. Οι  Έλληνες δεν έχασαν τα δύο τέταρτα της αγοραστικής τους δύναμης και τα δυο τέταρτα του εισοδήματος τους τα τελευταία δυόμιση χρόνια, αλλά τα τελευταία δέκα χρόνια. Η ελληνική κοινωνία αργά αλλά  σταθερά φτωχοποιείται,  με αποτέλεσμα να επηρεάζει την πρόοδο στο σύνολο της ανθρώπινης δραστηριότητας. Ταυτόχρονα η φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας  δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες,  για  να προβάλλονται  αναχρονιστικές και  ιδεολογικά ετερόκλιτες, ολιστικές απόψεις,   που ευκαιριακά ενώνονται σε έναν υποτιθέμενο αγώνα κατά του συστήματος, με διάφορες προφάσεις.  

Για να καταπολεμηθεί η ακραία φτώχεια και ο σκοταδισμός που αρχίζει να γιγαντώνεται με διάφορες προφάσεις, δεν αρκεί, ας πούμε, η κατασκευή ενός νέου παραγωγικού μοντέλου για την οικονομία ή η εφαρμογή εκτεταμένων εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων. Αυτές είναι βασικές πολιτικές για κάθε κυβέρνηση που αντιμετωπίζει οικονομική ύφεση και αυξανόμενη ανεργία. Δυστυχώς όμως, δεν μπορούν να είναι άμεσα αποτελεσματικές ως μέτρα κατά της φτώχειας.  Οι άνθρωποι που ζουν σε ακραία ή απόλυτη φτώχεια χρειάζονται υποστήριξη τώρα, όχι στο εγγύς ή στο μακρινό μέλλον. Δεν αρκούν τα ωραία πλάνα με λιγοστούς άστεγους.  Πρέπει άμεσα να δοθούν  κίνητρα με σκοπό την επανεκκίνηση της οικονομίας και την αυτάρκεια της χώρας. Η παροχή υπηρεσιών από τον τουρισμό δεν μπορεί να αποτελεί τη βαριά βιομηχανία της ελληνικής οικονομίας. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να τους αγνοούμε πια.

Δες  σχετικό άρθρο μου: «Η ελπίδα δεν σηκώνεισκόνη»