Εδώ και αρκετό διάστημα, μέσα από τα ελεγχόμενα ελληνικά ΜΜΕ και συγκεκριμένες φωνές στον δημόσιο διάλογο, επιχειρείται να καλλιεργηθεί η εικόνα πως το Ισραήλ – ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, το σιωνιστικό καθεστώς – βρίσκεται δήθεν στο πλευρό της Ελλάδας έναντι της τουρκικής προκλητικότητας. Η αφήγηση αυτή παρουσιάζεται ως “στρατηγική συμμαχία”, ως δήθεν ιστορική ή πολιτισμική εγγύτητα. Όμως, η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική και πολύ πιο σύνθετη απ’ ό,τι θέλουν να μας πείσουν.
Η Τουρκία ήταν μία από τις πρώτες χώρες που αναγνώρισαν επίσημα το κράτος του Ισραήλ (1949), τη στιγμή που η Ελλάδα διατηρούσε επιφυλάξεις για δεκαετίες. Για πολλές δεκαετίες, οι δύο χώρες είχαν στενή στρατιωτική, πολιτική και τεχνολογική συνεργασία — από ανταλλαγή πληροφοριών και κοινές ασκήσεις, μέχρι πωλήσεις ισραηλινών drones και τεχνολογίας στην Άγκυρα. Και όλα αυτά, ενώ η Τουρκία παραβίαζε συστηματικά τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο και την Κύπρο.
Η προσέγγιση Ελλάδας–Ισραήλ μετά το 2010 (μετά την κρίση του Mavi Marmara) βασίστηκε σε γεωπολιτικά συμφέροντα και ενεργειακούς σχεδιασμούς (π.χ. αγωγός EastMed, συνεργασία με Κύπρο κ.λπ.). Δεν προέκυψε από κοινές αξίες, ιστορικές σχέσεις ή αλληλεγγύη. Σήμερα, με το Ισραήλ να έχει βυθιστεί σε μία ακραία, ακροδεξιά διακυβέρνηση, που κατηγορείται διεθνώς για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και γενοκτονία στη Γάζα, η προσπάθεια να παρουσιαστεί η ισραηλινή πολιτική ως “φίλος” της Ελλάδας προκαλεί μόνο αγανάκτηση και βαθιά καχυποψία.
Η πλειονότητα των ελληνικών ΜΜΕ αναπαράγει άκριτα τη φιλοϊσραηλινή αφήγηση. Το λόμπι του Ισραήλ έχει πλέον παγιώσει ισχυρές επιρροές και στη χώρα μας — όχι μόνο πολιτικές αλλά και επικοινωνιακές. Κάθε φωνή που τολμά να εκφράσει αλληλεγγύη προς τον παλαιστινιακό λαό, ή απλώς να επικρίνει το Ισραήλ για τις ωμότητές του, στοχοποιείται ως “αντισημίτης” ή “πράκτορας ξένων συμφερόντων”. Έτσι φιμώνεται ο αντίλογος κι επιβάλλεται μια κατασκευασμένη συναίνεση.
Η ελληνική κοινωνία, βαθιά συνδεδεμένη με την ιδέα της αντίστασης, της αλληλεγγύης και της πίστης σε έννοιες όπως η ελευθερία και η δικαιοσύνη, δεν μπορεί να δει το σιωνιστικό καθεστώς ως φυσικό της σύμμαχο. Το Ισραήλ όχι μόνο δεν στάθηκε ποτέ στο πλευρό της Ελλάδας σε κρίσιμες στιγμές (Κυπριακό, Ίμια, παραβιάσεις στο Αιγαίο), αλλά ποτέ δεν παρείχε έμπρακτη υποστήριξη, ούτε καν πολιτική καταδίκη για τις τουρκικές παρανομίες.
Αν αύριο η Ελλάδα εμπλακεί σε σύγκρουση με την Τουρκία, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πως το Ισραήλ θα σταθεί στο πλευρό μας. Το πιθανότερο είναι ότι θα κινηθεί — όπως πάντα — με αποκλειστικό γνώμονα το ίδιον συμφέρον.
Η προσπάθεια να καλλιεργηθεί μια “φιλία” με το σιωνιστικό καθεστώς την ώρα που αυτό αιματοκυλά αμάχους, παιδιά και νοσοκομεία στη Γάζα, δεν είναι απλώς ανήθικη — είναι επικίνδυνη για την εθνική μας αξιοπρέπεια. Η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη από “συμμάχους” που σπέρνουν θάνατο στο όνομα της “ασφάλειας”, ούτε από προσχηματικές “συμμαχίες” που θα εξαφανιστούν στην πρώτη κρίση.
Η πραγματική ασφάλεια για την Ελλάδα χτίζεται μέσα από την εθνική ενότητα, την ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική και τη στήριξη σε αρχές — όχι σε δολοφονικά καθεστώτα.
Και κάτι ακόμη, που πρέπει να ειπωθεί ξεκάθαρα:Όποιος στηρίζει αυτό το εγκληματικό καθεστώς δεν υπερασπίζεται την ασφάλεια ή το μέλλον κανενός. Υπονομεύει το ίδιο το μέλλον των απλών Εβραίων πολιτών ανά τον κόσμο — και κυρίως, παύει να είναι άνθρωπος, γιατί επιλέγει τη σιωπή ή τη συνενοχή απέναντι σε μία γενοκτονία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου