Η διεθνή κοινότητα έχει τη δύναμη και τα εργαλεία να αναχαιτίσει τους εκφραστές των ακραίων θρησκευτικών πολιτικών και να αποτρέψει τη σύγκρουση των πολιτισμών.

 

 

                                                      Francisco Pradilla Ortiz (1882)

Ένας από τους τρεις πυλώνες συγκρότησης  ενός πολιτισμικού ρεύματος, όπως αναφέρει στη θεωρία του ο Μάνος Δανέζης, είναι   η θρησκεία. Οι τελευταίες   εξελίξεις σε ό,τι αφορά στον υποκινούμενο θρησκευτικό φανατισμό  σε διεθνές και σε τοπικό επίπεδο, με ανησυχούν και με αναγκάζουν να θυμίσω το    «Διάταγμα της Αλάμπρα» ή την   «Ιερά Εξέταση» ή την  «Εθνική Ενότητα του Ισπανικού Βασιλείου», όπως όμως  και αν ονομάζεται,   έχει   την ίδια σημασία. Αφορά  στην  ανάκτηση των μουσουλμανικών κατακτημένων εδαφών της Ιβηρικής χερσονήσου από τα χριστιανικά βασίλεια της βόρειας Ιβηρικής και την εκκαθάριση του ισπανικού βασιλείου  από αλλόθρησκους. Ως εμφανείς πολιτικοί πρωτεργάτες καταγράφηκαν στην ιστορία   (19 Οκτωβρίου του 1469)  ο Φερδινάνδος της Αραγονίας και η Ισαβέλλα της Καστίλης, οι οποίοι μετά από διαδοχικές πολεμικές αναμετρήσεις και αντίξοες συνθήκες, όπως η πανδημία της χολέρας, κατάφεραν (2 Ιανουαρίου 1492) να πέσει η Γρανάδα και το τελευταίο μουσουλμανικό βασίλειο του  Εμίρη Μωάμεθ ΙΒ’ Μποαμπντίλ που κατοικοέδρευε στο ανάκτορο Αλάμπρα.

Στο ως άνω ανάκτορο   θα υπογράφονταν  το ομώνυμο διάταγμα, σύμφωνα με το οποίο, όποιος δεν ήταν χριστιανός καθολικός, έπρεπε να απομακρυνθεί από το Ισπανικό Βασίλειο εντός τεσσάρων μηνών. Τότε οι μουσουλμάνοι και οι Εβραίοι (Σεφαρδίτες) κυρίως,  όλοι αιρετικοί κατά την καθολική εκκλησία, έπρεπε ή να γίνουν   χριστιανοί ή να φύγουν ή να ριχτούν στην πυρά.  Επανάληψη αυτού του φαινομένου έχει καταγραφεί ιστορικά με την επικράτηση του ναζισμού και την αντίληψη ‘περί  καθαρών’.  Τραγική ειρωνεία αποτελεί ότι οι πολιτικοί απόγονοι αυτών -Πολιτική ηγεσία Ισπανίας,  Γερμανίας και Ιταλίας-   σήμερα για πρόσκαιρους οικονομικούς  λόγους αφήνουν μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα   να αναδεικνύεται ως υπερασπιστής  όλου του Ισλάμ με απρόβλεπτες εξελίξεις.  

Οι εκφραστές αυτών των ακραίων θρησκευτικών πολιτικών πρέπει να απομονωθούν, να απομακρυνθούν, να ανατραπούν από τους πολίτες (με την κλασική έννοια του όρου) και τη  διεθνή κοινότητα. Η τελευταία έχει τη δύναμη και τα εργαλεία να αναχαιτίσει το φαινόμενο και να αποτρέψει τη    σύγκρουση των πολιτισμών (Samuel Huntington) η οποία σήμερα είναι ορατή.  

                                                  Jean-Paul Laurens (1838-1921)

Διάταγμα της Αλάμπρα