Ξαναχτυπά ο Π. Τατούλης...

Όλες οι τελευταίες δημοσκοπήσεις εδώ και καιρό είναι η αλήθεια, «συμφωνούν» σε ένα δεδομένο: ότι η αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές θα είναι πολύ δύσκολο – έως αδύνατο – να επιτευχθεί. Πιστεύετε ότι αυτό το δεδομένο μπορεί να αλλάξει για το κόμμα σας;

Δεν υπήρξα ποτέ δογματικός στη ζωή μου. Θεωρώ εξαιρετικά επικίνδυνα τα διλήμματα, τα οποία αντί να θωρακίσουν τη δημοκρατία, τελικώς συμβάλουν στην εξόντωσή της. Είμαι κάθετα αντίθετος σε συνθηματολογίες που ακούμε τελευταία. «Καραμανλής ή Χάος» ή ότι δήθεν «κυβερνήσεις συνεργασίας δεν μπορούν να υπάρξουν στην Ελλάδα». Ποιος τα λέει αυτά και με ποιες σκοπιμότητες; Εν πάσει περιπτώσει , είμαι βέβαιος ότι στις δημοκρατίες ούτε αδιέξοδα υπάρχουν ούτε διλήμματα. Όλα είναι δυνατά από τη στιγμή που θα τα αποφασίσει ο ελληνικός λαός. Δεν πιστεύω σε καμία περίπτωση ότι με το τέλος των αυτοδυναμιών (αν έλθει) θα έλθει χάος. Ούτε βέβαια και με το τέλος των παραδοσιακών ισχυρών της πολιτικής. Δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε πίσω με νηφαλιότητα. Τι μας κληροδότησαν οι ισχυρές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ; Τι μπορέσαμε να κάνουμε εμείς ως κεντροδεξιά παράταξη κατά την πρώτη μας θητεία με την ισχυρή μας πλειοψηφία; Η απάντηση είναι απλή: Πολύ λιγότερα από όσα κάνουμε σήμερα με την δήθεν ισχνή πλειοψηφία.

Και για να σας απαντήσω με ευθύτητα. Διόλου δεν πρέπει να στενοχωριόμαστε για το τέλος των αυτοδυναμιών και του πολιτικού συστήματος, αν αυτό συνεχίζει να πορεύεται με τους ίδιους όρους: αναποτελεσματικότητα, έλλειμμα οράματος, διαφθορά, αντιδημοκρατική συμπεριφορά, διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Άλλωστε, αυτός ο κίνδυνος (να .απειλείται η Νέα Δημοκρατία από τον κίνδυνο της μη ανάδειξης της σε αυτοδύναμη κυβέρνηση στο προσεχές μέλλον) με ώθησε να κάνω έγκαιρα τις παρεμβάσεις που γνωρίζετε. Δυστυχώς σήμερα που επιβεβαιώνομαι, ο χρόνος είναι λιγοστός. Και πάλι όμως ας μην διασύρουμε την παράταξη και τον εαυτό μας, βάζοντας στους πολίτες διλήμματα, θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο ίσως διασώσουμε το πολιτικό μας μέλλον. Κανέναν δεν φοβίζουμε πλέον. Άλλωστε, όπως ορισμένοι φίλοι σχολίαζαν πριν από λίγο καιρό στο προσωπικό μου blog είναι αφενός λυπηρό ένας υπουργός παιδείας (που πρώτος θα έπρεπε να ξέρει ότι στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν διλήμματα) να θέτει ισοπεδωτικά ερωτήματα έστω εν είδει αστεισμού και αφετέρου το εύστοχο ερώτημα «Πόσο πιο δύσκολα θα είναι τα πράγματα στο χάος; Τουλάχιστον το χάος κάποια στιγμή αυτορρυθμίζεται…».

Με βάση τις έρευνες και τα ποσοστά που συγκεντρώνουν τα δυο μεγάλα κόμματα, ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έχουν «κλείσει» τον κύκλο τους;

Σίγουρα έχουν κλείσει έναν μεγάλο κύκλο. Για κανέναν δεν θα υπάρξει πλέον περίοδος χάριτος. Σε κανέναν δεν θα δοθεί εφεξής λευκή επιταγή. Κανένας δεν θα μπορέσει να μιλήσει για «καθαρό» παρελθόν, χωρίς να προκαλέσει τη μήνη των πολιτών. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δύσκολα θα καταφέρουν να ξαναεμπνεύσουν την ελπίδα. Αυτό το κεφαλαίο το έχουν απωλέσει και οι δύο. Το εξάντλησαν με τον χειρότερο τρόπο την τελευταία τριακονταετία, με την αλλεπάλληλη διάψευση των προσδοκιών των Ελλήνων. Η μεταπολίτευση που χαρακτηρίστηκε από την εκρηκτική διεύρυνση της κρατικής παρεμβατικότητας μας τελειώνει σιγά- σιγά. Ολόκληρο το μοντέλο ανάπτυξης της χώρας βρίσκεται σε αδιέξοδο και αυτό το βλέπουμε σήμερα ως κρίση της πολιτικής , αλλά και ως συνεχιζόμενη και διογκούμενη σε κάποιες περιόδους κρίση της οικονομίας.

Έχει έρθει – κατά την γνώμη σας – η στιγμή για την γέννηση ενός νέου πολιτικού φορέα που θα εκφράσει την λαϊκή δυσαρέσκεια;

Όχι βέβαια. Τη λαική δυσαρέσκεια υπάρχουν ήδη φορείς να την εκφράσουν. Τη δυσαρέσκεια εκφράζουν και τα δύο μεγάλα κόμματα που θα συνεχίσουν να προσελκύουν (ακόμη και με τη μορφή που έχουν σήμερα) μερίδα ψηφοφόρων που είτε θέλει να διατηρήσει τα κεκτημένα της, είτε προσδοκά σε άλλα , είτε επιλέγει από τους δύο κακούς τον λιγότερο κακό, αλλά και τα δύο μικρότερα (ΛΑΟΣ ΣΥΡΙΖΑ) που πέρα από μια μικρή συνειδητοποιημένη μερίδα ψηφοφόρων τους, συγκεντρώνουν κυρίως τις ψήφους διαμαρτυρίας των πολιτών απέναντι στο σύστημα. Για να ανακεφαλαιώσω λοιπόν : Είτε οι υπάρχοντες πολιτικοί φορείς θα επανιδρυθούν με αποτέλεσμα να εκφράσουν την ελπίδα, είτε αναγκαστικά θα αναδυθούν νέοι παίκτες. Εκείνοι που θα προέρχονται μέσα από την κοινωνία. Θα είναι ανεξάρτητοι από το σάπιο σύστημα εξουσίας. Θα συμμερίζονται τις αγωνίες των πολιτών αφού θα είναι και δικές τους. Θα ξαναδημιουργήσουν αισιοδοξία και ελπίδα.

Μιλάτε ευθέως για νέο κόμμα;

Αυτό θα το αποφασίσει η κοινωνία Ούτε εγώ ούτε κανένας μεγαλόσχημος της πολιτικής. Τις περασμένες φορές που είδαμε ανάλογες προσπάθειες, αυτές ναυάγησαν λίγο προτού ανεβάσουν μαρκίζες για αυτόν τον λόγο: η απόφαση των προέδρων τους δεν ήταν απόφαση της κοινωνίας. Το νερό ξεκινά από τις ρίζες για να ποτίσει το φύλλωμα. Αλλιώς έρχεται η αφιδάτωση, η ξήρανση και το φύλλο πέφτει. Στην Ελλάδα, είδαμε πολλά φύλλα να πέφτουν…

Το 2004 ο Κ Καραμανλής έβγαινε πανίσχυρος από μια εκλογική αναμέτρηση και το ΠΑΣΟΚ , «βυθιζόταν» στην δίνη της εσωστρέφειας. Ποιος ήταν πιστεύετε ο κύριος λόγος που σήμερα - λίγα χρόνια μετά - το πολιτικό κλίμα είναι τελείως διαφορετικό; Γιατί οι πολίτες έχουν πλέον ιδιαίτερα περιορισμένες προσδοκίες από την ΝΔ;

Οι πολίτες δεν έχουν περιορισμένες προσδοκίες από τη Νέα Δημοκρατία, αλλά γενικότερα από τα κόμματα. Όποιο κόμμα κι αν αναδειχθεί πρώτο στις επόμενες εκλογές, επί της ουσίας θα τις έχει «χάσει». Κι αυτό επειδή το σύνολο του πολιτικού κόσμου έχει απολέσει μια μοναδική ευκαιρία, την οποία δεν θα δημιουργήσει και πάλι αν δεν προβεί στις αναγκαίες αλλαγές και κυρίως αν δεν ξαναβρεί τη σχέση του με την κοινωνία, το υγιές της κομμάτι που αγωνιά για το μέλλον του τόπου, τις παραγωγικές δυνάμεις αυτής της χώρας . Κακά τα ψέματα. Η δυναμική του 2004 δεν πρόκειται εύκολα να επαναληφθεί. Η λευκή επιταγή που δόθηκε στον κ. πρωθυπουργό δεν θα χαριστεί σε κανέναν επόμενο πρωθυπουργό προσεχώς. Ούτε ασφαλώς και στον εκάστοτε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης που είναι φορέας μεγάλων από το παρελθόν ευθυνών.

Και κάτι ακόμη. Δείτε το πάθος και το όραμα που προβάλλει ο Ομπάμα και συγκρίνετέ το με το τι νιώθουν οι περισσότεροι Ελληνες πολίτες απέναντι στα κόμματα. Προσωπικώς δεν βλέπω ρεύμα για κανέναν στις επόμενες εκλογές. Κάποιοι μέσα στην αγωνία τους προσπαθούν να επιβάλουν λύσεις παλαιοκομματικές χωρίς όραμα και με λογικές επετηρίδας. Και μια χώρα με ένα κλειστό οικογενειακό πολιτικό σύστημα, που δεν ονειρεύεται και δεν πιστεύει σε τίποτα δεν έχει μέλλον.

Σήμερα διαγκωνίζονται να οδηγήσουν τη χώρα στο μέλλον εκείνοι που συνέβαλλαν στην καθολική απαξίωσή της. Γιατί την πόρτα στα σημερινά φαινόμενα, αυτοί πρώτοι την άνοιξαν.

Το ΠΑΣΟΚ και ο Πρόεδρός του δεν μπορούν να αποτελούν λύση για τον τόπο σαν να προέκυψαν από παρθενογένεση.

Το ΠΑΣΟΚ έχει διαποτιστεί από την πολύχρονη καθεστωτική αντίληψη της πολιτικής, τόσο πολύ, που βλέπει την κατάρρευση και δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει. Δεν μπορεί να πείσει τον Ελληνικό λαό.

Οι πολίτες επιθυμούν κάποιοι που έχουν συμπληρώσει πολλά χρόνια σε κυβερνητικά αξιώματα να πάψουν να εμφανίζονται ως άφθαρτοι και να αναλάβουν θαρραλέα τις ευθύνες τους.

Η Νέα Δημοκρατία εξελέγη το 2004 με σημαία την πάταξη της διαφθοράς και την επανίδρυση του κράτους. Έναν χρόνο πριν κάναμε σημαία μας τις μεταρρυθμίσεις. Βάσει αυτών των εξαγγελιών μας κρινόμαστε κιόλας. αν δεν είχαμε μιλήσει εμείς για κάθαρση, αν ήμασταν λίγο πιο ρεαλιστές και λέγαμε με ειλικρίνεια στον Έλληνα ότι, όπως και στην κοινωνία έτσι και στα κόμματα υπάρχουν οι ιδιοτελείς, οι αδίστακτοι και οι επικίνδυνοι, αλλά εμείς θα προσπαθήσουμε να δυναμώσουμε τόσο τους θεσμούς ώστε αυτά τα στοιχεία να μην βρίσκουν εύφορο έδαφος για τις ανομίες τους, τότε οι πολίτες δεν θα είχαν το δικαίωμα να μας κρίνουν τόσο αυστηρά. Ας μην παραπονιόμαστε τώρα λοιπόν για τη σκανδαλολογία, αφού μόνοι μας την επιδιώξαμε. Αυτό το λάθος κάνει και ο κ. Παπανδρέου μιλώντας ηθικιστικά. Και αυτό ακριβώς θα του επιστρέψει ως μπούμερανγκ.

Οι πολίτες έχουν γίνει πλέον κυνικοί. Και αυτό είναι, ίσως, η χειρότερη κληρονομιά των τελευταίων κυβερνήσεων. Η κατάρρευση των ελπίδων. Η μόνη μας επιλογή αυτή τη στιγμή είναι να κάνουμε όσα υποσχεθήκαμε και για τα οποία εκλεγήκαμε. Να διορθώσουμε τις χρόνιες στρεβλώσεις της ελληνικής οικονομίας. Να θωρακίσουμε τους θεσμούς προκειμένου οι επιτήδειοι ένθεν κακείθεν να μην βρίσκουν έδαφος. Να βελτιώσουμε την καθημερινότητα των πολιτών. Η εσωστρέφεια σε ένα κόμμα δεν τελειώνει ούτε με εντολές ούτε με κραυγές. Τελειώνει μόνο με πολιτικές που την υπερβαίνουν.

Πιστεύετε ότι ο Κ. Καραμανλής δεν είχε ή δεν έχει περιθώρια κινήσεων πλέον; Είναι πολιτικά όμηρος καταστάσεων;

Κανείς δεν είναι όμηρος κανενός. Αυτά είναι συνωμοσιολογίες των διαφόρων κινδυνολόγων των Μίντια. Αν ο πρωθυπουργός πιστεύει ωστόσο ότι είναι όμηρος, δεν έχει παρά να καταγγείλει με ονοματεπώνυμο τους απαγωγείς του. Η παράταξη διαθέτει ακόμη θαρραλέες δυνάμεις που θα συνδράμουν στην απελευθέρωση του. Πολιτικά μιλώ πάντα.

Αυτό που λένε και μέσα στο κόμμα ότι για τα όσα συμβαίνουν στο εσωτερικό της κυβέρνησης και της ΝΔ δεν έχει ευθύνη ο πρωθυπουργός αλλά οι υπουργοί και οι συνεργάτες του, το συμμερίζεστε;

Δυστυχώς στην Ελλάδα το σύστημα μας είναι πρωθυπουργοκεντρικό. Βέβαια η συγκέντρωση εξουσιών μπορεί να είναι ευχάριστη στην αρχή, για όποιον δεν έχει συναίσθηση της τεράστιας ευθύνης. Σύντομα όμως ακολουθεί και η δυσάρεστη ανάληψη όλων των ευθυνών. Ο πρωθυπουργός είναι απόλυτα και πρωταρχικά υπεύθυνος για όλες τις κυβερνητικές επιλογές: πολιτικών και προσώπων. Αυτό δεν το λέγω εγώ. Είναι έτσι επειδή το σύστημα μας είναι αυτό. Όσοι τώρα εμφανίζουν τον κ. Πρωθυπουργό ως έρμαιο συμβουλατόρων και επίδοξων υπονομευτών, προφανώς δεν τον γνωρίζουν καθόλου καλά και ασφαλώς τον υποτιμούν. Έχει άποψη και γνώση από την πρώτη κιόλας στιγμή.

Ο κάθε πρωθυπουργός, στη συνείδηση του κόσμου, δεν είναι κάτι διαφορετικό από το κόμμα και τα στελέχη του. Για την ακρίβεια, ο κ. Καραμανλής θεωρήθηκε επί μακρόν ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της Ν.Δ. Σε αντιδιαστολή ο κ. Σημίτης περισσότερο σαν βαρίδι έσερνε πίσω του το ΠΑΣΟΚ. Συμπεραίνει κανείς ότι ελλοχεύει ένας μεγάλος κίνδυνος: ενώ τα κακώς κείμενα της πασοκικής πολιτείας τραυμάτισαν το προφίλ του κ. Σημίτη, καθιστώντας τον απλώς ανίκανο να καταπολεμήσει τη διαφθορά των στελεχών ενός κόμματος με το οποίο δεν τον συνέδεαν πολλά, τα νεοδημοκρατικά δεινά επηρεάζουν τόσο τον κ. Καραμανλή (λόγω της ταύτισης του ονόματος με το κόμμα) που ο ίδιος κινδυνεύει να ταυτιστεί με τις κακές επιλογές κάποιων στελεχών του. Κινδυνεύει δηλαδή να χαρακτηριστεί όχι ανίκανος, αλλά συνένοχος. Από πολιτικής άποψης φυσικά.

Πιστεύετε ότι εξακολουθούν κάποιοι από το σύστημα εξουσίας της ΝΔ να παριστάνουν την φυλακισμένη στον πύργο βασιλοπούλα»;

Δεν έχουν κανένα τέτοιο περιθώριο. Δεν μπορεί πλέον κανείς να ισχυρίζεται ότι δεν γνωρίζει, ότι δεν άκουσε, ότι δεν είδε. Άλλωστε, για να μην παρεξηγούμαστε, η παράδοση θέλει την φυλακισμένη βασιλοπούλα να αυτοκτονεί για να απελευθερωθεί από τα δεσμά που κάποιοι της έχουν επιβάλει. Στην περίπτωση μας, δεν έχει έλθει ακόμη η ώρα για κάτι τέτοιο.

Έχετε μιλήσει κατ’ επανάληψη για το τεκμήριο της πολιτικής ενοχής. Με την ψύχραιμη ανάλυση ενός προσώπου που δεν είναι στην κυβέρνηση , υπάρχουν αυτή την ώρα υπουργοί που θα έπρεπε να έχουν αποχωρήσει οικειοθελώς από το υπουργικό συμβούλιο;

Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθώ το εξής τραγελαφικό. Διάφορα στελέχη, υπουργοί, έγκριτοι δημοσιογράφοι έχουν βγει στην πιάτσα και μιλούν απαξιωτικά για τον απερχόμενο υπουργό επικρατείας. Τρίβουν τα χέρια τους και γελούν κάτω από τα μουστάκια τους. Ας είμαστε λίγο σοβαροί. Πρόκειται για τους ίδιους ακριβώς ανθρώπους που προ ολίγων μόλις ημερών έσκυβαν σε υπόκλιση μπροστά στο αξίωμα και την εξουσία, ενώ παράλληλα λοιδορούσαν όποιον είχε το σθένος να σταθεί απέναντι σε κακώς κείμενα του πολιτικού βίου. Ε, είναι η ώρα να σταματήσει η υποκρισία. Είναι κι αυτοί συνένοχοι.

Έχετε μετανιώσει για την σκληρή κριτική σας στον κ. Ρουσόπουλο. Στην δική σας κριτική οφείλεται εν πολλοίς η απομάκρυνσή του.

Το πρόβλημα μου δεν ήταν ποτέ ο κ. Ρουσόπουλος. Ποτέ δεν στέκομαι σε πρόσωπα, που εκ των πραγμάτων έρχονται και παρέρχονται, παρά μόνον σε πολιτικές. Ήμουν εξαρχής αντίθετος στην τακτική του επικοινωνισμού , ενώ σημείωσα ότι δεν μπορεί η σύζυγος του βασικού εισηγητή του βασικού μετόχου να προαλείφεται για εκδοτικές δραστηριότητες. Μέχρις εκεί. Αν όμως δεν αλλάξουν οι λογικές και οι τακτικές , τότε οι απομακρύνσεις δεν σηματοδοτούν τίποτε. Άλλωστε, να σας πω και κάτι ακόμη. Τι σημαίνει κριτήριο πολιτικής ενοχής για εμένα; Ότι κάποιος πρέπει να παραιτείται ή να απομακρύνεται μέχρι ο λαός να ξεχάσει και στην πρώτη ευκαιρία να επανακάμψει σαν να μην έχει τίποτε συμβεί ή να απομακρυνθεί και ανενόχλητος να απολαμβάνει την κοινωνική καταξίωση και τα αμύθητα πλούτη της θητείας του; Ας είμαστε λίγο σοβαροί. Αυτό πλέον δεν αρκεί σε κανέναν. Ο πολίτης μέσα στην δύσκολη καθημερινότητά του απαιτεί οι έχοντες πολιτική ευθύνη να αποπεμφθούν παραδειγματικά από τον δημόσιο βίο και να παραδοθούν στην χλεύη του ελληνικού λαού. Και ασφαλώς οι ποινικά υπεύθυνοι να οδηγηθούν επιτέλους στη φυλακή. Όπως συμβαίνει σε κάθε ευνομούμενη κοινωνία.

Να οδηγηθούν στην φυλακή. Αλλά δεν θα το κρίνει η δικαιοσύνη; Άλλωστε, και ο κ. Ρουσόπουλος επεσήμανε ότι είναι πάγια αρχή της Νέας Δημοκρατίας να αφήνει πρώτα τη δικαιοσύνη να εκτελεί του έργο της…

Προφανώς, ο συνάδελφος δεν θυμάται καθόλου καλά. Έχει ξεχάσει ότι εμείς λοιδορούσαμε το ΠΑΣΟΚ και τον Κώστα Σημίτη (και καλώς πράτταμε), όταν έλεγε «όποιος έχει στοιχεία στον εισαγγελέα». Οπότε, εμείς δεν μπορούμε να ακολουθούμε την τακτική αυτή. Δεύτερον, άλλο πράγμα είναι η απόδοση πολιτικών ευθυνών και άλλο η απόδοση ποινικών ευθυνών. Και να σας πω και κάτι ακόμη, εν είδει ερωτήματος. Ας πούμε ότι πρέπει να επιληφθεί πρώτα η δικαιοσύνη. Πείτε μου εσείς σε ποιες από τις φοβερές υποθέσεις που έχουν συγκλονίσει τον τόπο απέδωσε τελικά ποινικές ευθύνες ή αν δεν εξευρέθησαν, στη συνέχεια αποδόθηκαν πολιτικές ευθύνες έστω. Σε καμία υπόθεση. Ούτε στο χρηματιστήριο, ούτε στα δομημένα ομόλογα, ούτε για την ώρα στη siemens (πού βρίσκεται η υπόθεση Τσουκάτου και οι άλλες μικρές παραφυάδες του σκανδάλου που δημοσιοποιήθηκαν), ούτε στις υποκλοπές. Μα αν τα πράγματα ήταν αλήθεια έτσι, τότε η Ελλάδα θα ήταν case study κράτους που έχει νικήσει την διαφθορά και δεν θα κατρακυλούσε σε χαμηλές θέσεις της διεθνούς κατάταξης. Δυστυχώς, μόνο εμείς οι πολιτικοί έχουμε αυτήν την εικόνα για τον εαυτό μας. Και ο λαός γνωρίζει. Και η διεθνής κοινότητα μας λοιδορεί για τις αδυναμίες του διεφθαρμένου μας συστήματος. Και αυτό ασφαλώς, για να μην ξεχνιόμαστε έχει σημαντικό αντίκτυπο στην οικονομία. Σημαίνει εκροές ρευστού από την τσέπη του έλληνα φορολογούμενου, αλλά και αποτρεπτικό παράγοντα για οσούς σκεφθούν να επενδύσουν ή να παράγουν το έργο τους στην ώρα μας.

Πιστεύετε ότι ένας δομικός ανασχηματισμός αποτελεί λύση στο πολιτικό πρόβλημα της κυβέρνησης;

Δομικός ανασχηματισμός τι σημαίνει ; Θα θυμάστε την επαύριον των τελευταίων εκλογών και τον ούριο άνεμο που συνόδευε την νέα κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση νέων προσώπων. Αποδείχτηκε δυστυχώς σύντομα ότι η ηλικιακή νεότητα πρέπει να συνοδεύεται και από φρεσκάδα ιδεών. Ότι η νεότητα ιδεών πρέπει να έχει προέλθει μέσα από σμίλεμα στην κοινωνία. Ότι η ανάδειξη σε υψηλά αξιώματα δεν μπορεί να οφείλεται σε κομματικές κλίκες και ότι οι περγαμηνές δεν μπορούν να είναι μόνο μικροπολιτικές. Όταν δεν υπάρχουν κριτήρια αξιοκρατίας μέσα στα κόμματα, όταν δεν υπάρχει κλίμακα αξιολόγησης και βέβαια όταν δεν είναι ξεκάθαρο σε όλους και από όλους πού θέλουμε να πάμε και με ποια μέσα θα το επιτύχουμε , τότε κανένας ανασχηματισμός δεν θα έχει νόημα. Ο μόνος πάγκος που έχει αυτή τη στιγμή σημασία στην Νέα Δημοκρατία είναι η βάση της. Και συνεπώς όσοι προέρχονται από αυτήν και συνεχίζουν να εκφράζουν αυτήν και όχι τα ιδιοτελή, προσωπικά ή οικογενειακά τους συμφέροντα. Και υπάρχουν τέτοια στελέχη.

Φοβάστε ότι θα συνεχιστεί η άσκηση κριτικής στο πρόσωπο σας από μερίδα των μέσων ενημέρωσης ή ακόμη και από υπουργούς της κυβέρνησης της ΝΔ;

Δεν φοβούμαι τίποτε παρά μόνον να αποτύχουμε εκ νέου। Ως παράταξη. Ως πολιτικό σύστημα. Ως χώρα. Ως Έλληνες. Δεν φοβούμαι τίποτε και κανέναν, από τη στιγμή που τα όσα πρεσβεύω δεν είναι τίποτε παραπάνω από τα όσα σιογοψυθυρίζουν ορισμένοι συνάδελφοί μου στο Κοινοβούλιο και βροντοφωνάζουν οι Έλληνες στην κοινωνία. Αν κάποιοι απορρίπτουν τη δική μου φωνή, τότε κλείνουν τα αυτιά τους στην κοινωνία. Εκείνοι όμως που δεν έχουν καταλάβει όσοι έχουν απωλέσει τη σχέση τους με την κοινωνία είναι ότι σύντομα θα αποτελούν παρελθόν: και πολιτικοί και δημοσιογράφοι.

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2008 - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΕΘΝΟΣ