Κύριε Πρόεδρε,
Κυρίες και Κύριοι συνάδελφοι, Φίλες και Φίλοι,
Θα μπορούσα εύκολα να αναγνώσω και σήμερα την ομιλία που προ εξαμήνου εκφώνησα από αυτό εδώ το βήμα. Θα το έκανα, αν πίστευα ότι δεν υπάρχει δυνατότητα διεξόδου από το τέλμα. Αν πίστευα ότι αυτή εδώ η κρίση θα αποτελέσει το χρυσόβουλο της εκχώρησης στις καλένδες της ιστορίας της μεγάλης κεντροδεξιάς παράταξης. Αν πίστευα ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Θα το έκανα, τέλος, αν η αγωνία μου για την παράταξη μας δεν ήταν τόσο μεγάλη.
Ερχόμαστε να συζητήσουμε σήμερα εν μέσω μιας κρίσης, της οποίας την κορύφωση είμαι βέβαιος ότι δεν έχουμε ακόμη δει. Κρίσης πολιτικής, κρίσης ηθικής, κρίσης οικονομικής, κρίσης εμπιστοσύνης του λαού προς την παράταξή μας, αλλά και απέναντι στο σύνολο του πολιτικού κόσμου.
Η κρίση αυτή ωστόσο, δεν ήρθε από το πουθενά. Τα σημάδια υπήρχαν. Ήταν εξαιρετικά ορατά. Σε εσάς απευθύνθηκα. Μόνο με εσάς θα μπορούσα να μοιραστώ την αγωνία μου τόσο για το μέλλον της παράταξης όσο και για το μέλλον του τόπου. Μίλησα τότε για την καθημερινότητα του Έλληνα που γίνεται ημέρα με την ημέρα πιο δύσκολη. Έκανα λόγο για την απουσία ιδεολογίας μεταρρυθμίσεων, που θα ανατρέπει κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια. Σημείωσα με ένταση ότι ποτέ δε σταθήκαμε με θάρρος μπροστά στον πολίτη προκειμένου να του εξηγήσουμε τι έχει να χάσει και τι να κερδίσει από κάθε κυβερνητική πρωτοβουλία: κόστος και όφελος έμειναν πάντα αμπαρωμένα στα υπουργικά γραφεία. Τέλος, υπενθύμισα σε κάθε δυνατό τόνο ότι με τη σημαία της διαφάνειας εκλεγήκαμε και αυτήν θα οφείλαμε να υπηρετήσουμε με κάθε τρόπο. Δε δίστασα να μιλήσω για τους λίγους και γνωστούς, αυτούς που με όχημα το κόμμα έκαναν φέουδο της παρέας το κράτος, εκείνους τους καιροσκόπους και τυχοδιώκτες που παρεισέφρησαν στο κόμμα, χωρίς ποτέ να ανήκουν σε αυτό, με μόνο ενδιαφέρον τη διαιώνιση του δικού τους θώκου. Σας είπα ότι ο μόνος εχθρός είναι ο δικός μας κακός εαυτός. Απάντησα σε όσους εθελοτυφλούσαν οκνηρά ότι δε θα συνεχίζαμε επί μακρόν να παίζουμε μόνοι στην πολιτική αρένα. Προέβλεψα επιδείνωση της κατάστασης και περίοδο αστάθειας. Ζήτησα διορθωτικές κινήσεις, προκειμένου να μην φθάσουμε στο σημερινό σημείο, με τον αντίπαλο προ των πυλών.
Εσείς θα κρίνετε σήμερα αν επαληθεύθηκα.
Αντί ωστόσο, να διορθώσουν κάποιοι τη μουσική, προτίμησαν να πυροβολήσουν τον πιανίστα. Αυτή είναι άλλωστε η επικοινωνιακή τακτική , που πασιφανώς σήμερα έχει πλέον ναυαγήσει. Αυτή είναι η επικοινωνιακή τακτική, που αφού βέβαια απέδωσε πολλά ατομικά ιδιοτελή οφέλη στους εμπνευστές της, τελικώς οδήγησε στην κρίση που βιώνουμε σήμερα. Αυτή είναι η επικοινωνιακή τακτική, που αφαίρεσε από την πολιτική την ουσία της, που είναι οι λύσεις των προβλημάτων του τόπου, και τη συρρίκνωσε σε ασκήσεις επικοινωνίας. Μόνο που στο τέλος της ημέρας τα πραγματικά προβλήματα εκδικούνται. Η εικόνα δεν μπορεί να κρύψει την πραγματικότητα.
Τότε μίλησα με αλήθειες. Και μίλησα αυστηρά πολιτικά. Μου απάντησαν παραπολιτικά. Με χλεύη και φραστικές απρέπειες. Με χαρακτήρισαν αντάρτη. Λες και θα όφειλα να καταθέτω ακόμη πιστοποιητικά κομματικής συνείδησης, 30 χρόνια μετά. Τριάντα χρόνια αφότου υπηρετώ τούτην εδώ την παράταξη με απόλυτη αυστηρότητα και μεγάλη συνέπεια Είκοσι χρόνια αφότου δίνω επιτυχώς τη μάχη του σταυρού στην Αρκαδία, αφήνοντας χιλιόμετρα πίσω το μισό υπουργικό συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ και βέβαια χωρίς ποτέ να αναζητήσω δεκανίκι στους δικούς μας κομματικούς μηχανισμούς. Ανακύκλωσαν την γνωστή ιστορία ότι θα ρίξω την κυβέρνηση, επιλέγοντας να μην με ακούν όταν προς κάθε κατεύθυνση δήλωνα ότι δεν θα ήμουν ΠΟΤΕ εγώ εκείνος που θα ακολουθούσα παρεμφερείς τακτικές. Απείλησαν με διαγραφές και κυρώσεις, διότι προτίμησαν την κινδυνολογία και όχι την ουσία. Εφηύραν θεωρίες συνωμοσίας, παράκεντρων και σχεδίων αποσταθεροποίησης. Δεν δίστασαν να πουν ότι τα είπα αυτά διότι έχασα τον υπουργικό θώκο. Λες κι αν ήθελα να τον είχα κρατήσει, δεν γνώριζα ότι θα έπρεπε να έχω πορευτεί σε εκ διαμέτρου αντίθετη κατεύθυνση από εκείνην που πολιτεύτηκα.
Μίλησαν τέλος, κύριε πρόεδρε, για πικρίες και άλλες συναφείς συναισθηματικές καταστάσεις (παρένθεση εδώ). Όλοι έχουμε πικραθεί. Πράγματι, πικράθηκα όταν κανείς δε μίλησε για τις ατελείωτες ώρες δουλειάς στο υπουργείο πολιτισμού. Και εσείς είστε σε θέση να το γνωρίζετε καλά αυτό. Πράγματι, πικράθηκα όταν δεν αντιδράσατε στις δηλώσεις του διαδόχου σας υπουργού όταν διατράνωνε ότι παρέλαβε «τίποτε». Λησμονώντας προφανώς ότι από εσάς παρέλαβε. Κύριε Πρόεδρε, όλοι πικραίνονται. Μηδενός εξαιρουμένου. Κι εσείς πικραμένος και χολωμένος ήσαστε όταν λίγο μετά τον ανασχηματισμό του 93, ο τότε πρωθυπουργός δεν σας συμπεριέλαβε στο υπουργικό σχήμα. Πλην όμως στην πολιτική τέτοιου είδους πικρίες κρατούν λίγο. Στην πολιτική, οι έμπειροι δεν λειτουργούν με συναισθηματισμούς. Τα συναισθήματα μας δεν αφορούν κανέναν.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Τότε, λοιπόν πριν από 6 μήνες μίλησα αυστηρά πολιτικά. Δεν εισακούσθηκα. Το γεγονός όμως ότι επέλεξα να πω μπροστά σας, όλα εκείνα για τα οποία η κοινωνία, αλλά και η παράταξη μας τότε σιγοψυθίριζε και σήμερα βέβαια βροντοφωνάζει, δεν δίνει τη δυνατότητα σε κανέναν να ισχυρισθεί ότι δεν γνώριζε, ότι δεν είχε ακούσει. Κανείς μας δεν έχει άλλοθι ότι δεν άκουσε, δεν είδε, δεν γνωρίζει. Κανείς δεν μπορεί να παριστάνει τη φυλακισμένη στον πύργο βασιλοπούλα.
Οι συνιστώσες της κρίσης είναι δεδομένες. Οι προτάσεις μου – όπως τις έχω κατ’ επανάληψη καταγράψει- είναι συγκεκριμένες.
Οι μεταρρυθμίσεις αργούν. Η πραγματική πολιτική έχει μείνει πίσω, όπως πολύ σωστά είπατε προημερών κ. Πρόεδρε. Ποιοι είναι ωστόσο εκείνοι που παρεμποδίζουν κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια ; Eίστε μήπως εσείς, και όλοι εμείς τα στελέχη της μεγάλης κεντροδεξιάς παράταξης; Είμαστε εμείς που επί πολλά χρόνια αγωνιστήκαμε για να σπάσουν τα «φέουδα»; Είμαστε εμείς που για δεκαετίες βρεθήκαμε απέναντι σε γραφειοκρατικά κυκλώματα, σε προσωπικά συμφέροντα, στην πατρωνεία, στις πελατειακές σχέσεις; Ή μήπως είναι ένας ανύπαρκτος φαντασιακός εχθρός, από αυτούς που μας αρέσει να εφευρίσκουμε όταν οι καταστάσεις βαίνουν εις βάρος μας; Ασφαλώς και όχι, φίλες και φίλοι. Άλλο είναι το βαθύτερο πρόβλημα, που θα συνεχίζει να καθιστά ανέφικτη την επιστροφή στην πραγματική πολιτική. Το πρόβλημα έχει να κάνει με την παντελή απουσία ιδεολογίας μεταρρυθμίσεων. Τι εννοώ; Δεν έχουμε μιλήσει με ειλικρίνεια στον Έλληνα. Δεν έχουμε εξηγήσει επαρκώς τους λόγους για τους οποίους όλα αυτά τα μέτρα πρέπει να προωθηθούν. Και ακόμη παραπέρα και σημαντικότερα. Δεν έχουμε εξηγήσει στον ελληνικό λαό το ευρύτερο σχέδιο της παράταξης μας για τον τόπο. Και τούτο, διότι πάει καιρός που δεν συζητήσαμε τις βασικές αρχές, τις θεμελιώδεις συνισταμένες αυτοπροσδιορισμού μας. Προς επίρρωση του ισχυρισμού μου, δείτε την αντίδραση του κ. Πουπάκη και της ΔΑΚΕ στην πρόσφατη υπόθεση της Ολυμπιακής και τις διατυπώσεις του που ουδεμία σχέση έχουν με τη φιλοσοφία της παράταξης μας.
Πρέπει ΤΩΡΑ να συζητήσουμε τι κόμμα είμαστε. Για να καταφέρουμε να πορευτούμε στο μέλλον. Και για να προλάβω τις γνωστές απαντήσεις περί δεδομένης κυβερνητικής πρακτικής, ας μη συγχέουμε την κυβερνητική πρακτική με τις θέσεις ενός κόμματος. Δεν μιλώ για μέτρα. Μιλώ για εκείνα τα μέτρα-θέσεις που για να έχουν συνοχή χρειάζονται ένα ιδεολογικό καμβά που θα τα σηματοδοτεί και θα προσανατολίζει το έργο. Αυτός ο καμβάς λείπει διαχρονικά από τον χώρο της κεντροδεξιάς. Εξ ου και η αγωνία ορισμένων στην πρώτη διακυβέρνηση μην τυχόν και επαναληφθεί η ιστορία της δεξιάς παρένθεσης. Αγωνία που άφησε πίσω το έργο, μας έκανε διστακτικούς και δειλούς. Αναπληρώνεται βραχυχρόνια με επικοινωνιακού τύπου ευρήματα, όπως ήταν ο «ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός» ή ο «μεσαίος χώρος», ή το «κοινωνικό κέντρο» αλλά αυτά δεν απαντούν στα βασικά ζητήματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία. Δεν απαντούν καν στα δευτερεύοντα. Πρόκειται για όρους που δεν μπορούν να σταθούν στην διαδικασία της πολιτικής. Πρέπει να γίνουν πολιτική και για να γίνουν πολιτική πρέπει να υπάρξει ιδεολογική ζύμωση. Αν αυτά τα καίρια ερωτήματα δεν απαντηθούν οποιαδήποτε έκκληση για επιστροφή στην πραγματική πολιτική, θα παραμείνει δυστυχώς …ακόμη ένας ευσεβής πόθος...
Και βέβαια σε σύγχρονες- προοδευτικές πολιτικές δεν θα προχωρήσουμε ποτέ αν δεν ασχοληθούμε κατ’ αρχήν με εμάς τους ίδιους. Πώς θα εκσυγχρονίσουμε τη χώρα, πώς θα επανιδρύσουμε το κράτος, αν εμείς μείνουμε σε παρωχημένες δομές, σε αρτηριοσκληρώσεις και ολοκληρωτικές – σταλινικού τύπου- λογικές. Πρέπει να δώσουμε απαντήσεις: θέλουμε ένα ελεύθερο κόμμα, δημοκρατικό, σύγχρονο, στα πρότυπα των μεγάλων ευρωπαικών κομμάτων; Με απλά λόγια. Είναι αυτό που αναφέρω ως την δική μας επανίδρυση, προαπαιτούμενο για όποια άλλη επανίδρυση. Προτάσεις που κατέθεσα και προ ετών, όταν διεκδίκησα τη θέση του Γραμματέα της Κ.Ε. Και σήμερα βέβαια είναι πιο επίκαιρες από ποτέ.
Κύριε Πρόεδρε,
Για τις βαθύτερες ουσίες της κρίσης που σήμερα βιώνουμε. Τον ιδεολογικό καμβά που θα νοηματοδοτεί και θα σηματοδοτεί το έργο μας. Τον εκσυγχρονισμό και την διαδικασία επανίδρυσης της παράταξης μας. Την επιστροφή στις πάγιες αρχές μας, όπως αυτές ορίστηκαν από εμάς το 2004. Το ρόλο και τη διάσταση που η ηθική θα διαδραματίσει εφεξής στην πολιτική διαδικασία. Τους τρόπους ουσιαστικής αντιμετώπισης (και όχι σε επίπεδο ηθικιστικής ρητορείας) της διαφθοράς ως κοινωνικό φαινόμενο , αλλά και ως πολιτική – σε όλο το φάσμα των κομμάτων- πραγματικότητα. Τη χάραξη μιας νέας στρατηγικής που δεν θα εξαντλείται σε αφορισμούς αλλά στην ανάδειξη του νέου οράματος με καινοτόμα σχέδια για την ανασύνταξη της Ελληνικής κοινωνίας και την αναδιάρθρωση της Ελληνικής οικονομίας.
Όλα αυτά πρέπει ΤΩΡΑ να συζητηθούν κύριε πρόεδρε. Άλλος χρόνος δεν υπάρχει. Ούτε για την παράταξη. Ούτε για τον καθένα από εμάς ξεχωριστά, μηδενός εξαιρουμένου. Ούτε και για τον τόπο ασφαλώς. Πρέπει να συζητηθούν σε έναν διάλογο ανοικτό. Χωρίς στεγανά. Χωρίς προαπαιτούμενα. Χωρίς προηγούμενες συμφωνίες. Ελεύθερα. Δημοκρατικά. Βαθιά πολιτικά.
Χρειαζόμαστε λοιπόν μια Νέα Συνθήκη με την κοινωνία.
Κύριε Πρόεδρε, πρέπει όλοι να συναισθανθούμε την μεγάλη μας ευθύνη. Να βάλουμε το χέρι επί τον τύπο των ήλων. Να καταδείξουμε εμπράκτως ότι ένα και μόνο πολιτικό κεφάλαιο δεν είναι για ξόδεμα: αυτό της παράταξης. Ζητάω από εσάς προσωπικά να αναλάβετε την πρωτοβουλία και να οδηγήσετε ΑΜΕΣΑ την παράταξη σε έκτακτο συνέδριο. Προκειμένου να βγούμε από την κρίση. Προκειμένου να διαδραματίσουμε ρόλο καταλύτη εξελίξεων στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Προκειμένου να κάνουμε ΕΜΕΙΣ την πολιτική ανατροπή . Μια πολιτική ανατροπή όμως ουσίας που θα σηματοδοτεί όχι το ξαναμοίρασμα της τράπουλας , αλλά το αναγεννημένο, το καινούριο που ο τόπος έχει τόση ανάγκη.
Κυρίες και κύριοι, φίλες και φίλοι,
Η παράταξη μας δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Η παράταξη μας δεν είναι οι κάποιοι λίγοι. Είμαστε εμείς, οι πολλοί. Εμείς που δεν δεχόμαστε να γίνουμε συνένοχοι σε ιδιοτελείς ενέργειες και συμπεριφορές, εν ονόματι μιας κακώς νοούμενης κομματικής αλληλεγγύης. Εμείς που θα απομονώσουμε τους λίγους επίορκους και θα σταματήσουμε τα εκφυλιστικά φαινόμενα. Εμείς που – ως κομμάτι της ίδιας της κοινωνίας – θα βρούμε την τόλμη και το θάρρος να την πείσουμε για τις δύσκολες μεταρρυθμιστικές πολιτικές που έχει ανάγκη ο τόπος. Εμείς που μπορούμε να την πείσουμε , διότι δεν ξεχάσαμε τις δεσμεύσεις που αναλάβαμε απέναντι στον ελληνικό λαό το 2004.
Η αδράνεια δεν είναι επιλογή. Τα επικοινωνιακά κολπάκια δεν είναι επιλογή. Τα σκουπίδια κάτω από το χαλί δεν είναι επιλογή. Οι μεγάλες ρητορείες δεν είναι επιλογή. Η μόνη μας επιλογή είναι ν’ ανοίξουμε τα παράθυρα να φωτιστεί το σπίτι, να διώξουμε τις αράχνες και τα ποντίκια που ροκανίζουν το δημόσιο πλούτο και να ρίξουμε το βάρος μας στα προβλήματα του Έλληνα και του τόπου.
Μπορούμε να το πετύχουμε. Όλοι εμείς, το υγιές τμήμα της παράταξης. Όλοι εμείς, το υγιές τμήμα της κοινωνίας. Όλοι εμείς, που μας εμπνέουν τα ίδια πιστεύω, που μας ενώνουν οι κοινοί στόχοι. Όλοι εμείς με όσα στελέχη του κόμματος μας που διαθέτουμε πολιτικό κεφάλαιο αξόδευτο, για να επενδύσει στις πλάτες μας ο τόπος.
Η Νέα Δημοκρατία είναι ένα πολιτικό κόμμα με μεγάλη ιστορία. Είναι ο εκφραστής της σύγχρονης, φιλελεύθερης, δημοκρατικής Ελλάδας. Κριτήριο για τα λόγια και τις πράξεις μας πρέπει να είναι οι δημοκρατικές αρχές, η νομιμότητα και το ήθος. Προτεραιότητές μας πρέπει να είναι η πολιτική κάθαρση, η οικονομία, η παιδεία. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε σε κάποιους λίγους να μας συμπαρασύρουν στον προσωπικό τους κατήφορο. Θα τους αφήσουμε πίσω και εμείς θα τραβήξουμε μπροστά. Η παράταξη αυτή ανήκει σε όλους.. Όλοι είμαστε εγγυητές της ενότητας. Ο καθένας μας ξεχωριστά. Και όλοι μας ισοδύναμα.
Κύριε Πρόεδρε,
Οδηγήστε την παράταξη σε συνέδριο στο αμέσως προσεχές διάστημα. Αποσαφηνίστε ότι οι συνεχιζόμενες εκλογολογίες ουδεμία βάση έχουν, παρά περισσότερο φθείρουν την παράταξη και βυθίζουν τη χώρα σε τέλμα. Επιστρέψτε στην ουσία των όσων δεσμεύσεων αναλάβατε απέναντι στον ελληνικό λαό το 2004.
Η στιγμή είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Για την παράταξη. Για τον τόπο. Για εσάς ατομικά. Διότι αν ο κ. Σημίτης (ο οποίος μάλιστα ουδέποτε ταυτίστηκε με το ΠΑΣΟΚ, μάλλον ως βαρίδι το έσερνε πίσω του,) κρίθηκε τελικώς από την ευρύτερη πασοκική πολιτεία και όχι από την προσωπική τη δική του διαδρομή, και έχασε πώς θα κριθεί λοιπόν ένας πρωθυπουργός σαν κι εσάς του οποίου το προφίλ και το όνομα είναι απόλυτα συνυφασμένα με την μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη και την πορεία της την τελευταία δεκαετία…
Κυρίες και κύριοι,,
Η στιγμή είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Ο καθένας το πολιτικό του κεφάλαιο μπορεί να το ξοδεύει όπως θέλει. Και θα κριθεί ασφαλώς. Κανείς όμως δεν έχει το δικαίωμα να σπαταλήσει έστω και λίγο από το πολιτικό κεφάλαιο της παράταξης. Και εμείς οφείλουμε αυτό να το διασφαλίσουμε. Με όποιο κόστος. Με όποια απώλεια.
Κυρίες και Κύριοι συνάδελφοι, Φίλες και Φίλοι,
Θα μπορούσα εύκολα να αναγνώσω και σήμερα την ομιλία που προ εξαμήνου εκφώνησα από αυτό εδώ το βήμα. Θα το έκανα, αν πίστευα ότι δεν υπάρχει δυνατότητα διεξόδου από το τέλμα. Αν πίστευα ότι αυτή εδώ η κρίση θα αποτελέσει το χρυσόβουλο της εκχώρησης στις καλένδες της ιστορίας της μεγάλης κεντροδεξιάς παράταξης. Αν πίστευα ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Θα το έκανα, τέλος, αν η αγωνία μου για την παράταξη μας δεν ήταν τόσο μεγάλη.
Ερχόμαστε να συζητήσουμε σήμερα εν μέσω μιας κρίσης, της οποίας την κορύφωση είμαι βέβαιος ότι δεν έχουμε ακόμη δει. Κρίσης πολιτικής, κρίσης ηθικής, κρίσης οικονομικής, κρίσης εμπιστοσύνης του λαού προς την παράταξή μας, αλλά και απέναντι στο σύνολο του πολιτικού κόσμου.
Η κρίση αυτή ωστόσο, δεν ήρθε από το πουθενά. Τα σημάδια υπήρχαν. Ήταν εξαιρετικά ορατά. Σε εσάς απευθύνθηκα. Μόνο με εσάς θα μπορούσα να μοιραστώ την αγωνία μου τόσο για το μέλλον της παράταξης όσο και για το μέλλον του τόπου. Μίλησα τότε για την καθημερινότητα του Έλληνα που γίνεται ημέρα με την ημέρα πιο δύσκολη. Έκανα λόγο για την απουσία ιδεολογίας μεταρρυθμίσεων, που θα ανατρέπει κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια. Σημείωσα με ένταση ότι ποτέ δε σταθήκαμε με θάρρος μπροστά στον πολίτη προκειμένου να του εξηγήσουμε τι έχει να χάσει και τι να κερδίσει από κάθε κυβερνητική πρωτοβουλία: κόστος και όφελος έμειναν πάντα αμπαρωμένα στα υπουργικά γραφεία. Τέλος, υπενθύμισα σε κάθε δυνατό τόνο ότι με τη σημαία της διαφάνειας εκλεγήκαμε και αυτήν θα οφείλαμε να υπηρετήσουμε με κάθε τρόπο. Δε δίστασα να μιλήσω για τους λίγους και γνωστούς, αυτούς που με όχημα το κόμμα έκαναν φέουδο της παρέας το κράτος, εκείνους τους καιροσκόπους και τυχοδιώκτες που παρεισέφρησαν στο κόμμα, χωρίς ποτέ να ανήκουν σε αυτό, με μόνο ενδιαφέρον τη διαιώνιση του δικού τους θώκου. Σας είπα ότι ο μόνος εχθρός είναι ο δικός μας κακός εαυτός. Απάντησα σε όσους εθελοτυφλούσαν οκνηρά ότι δε θα συνεχίζαμε επί μακρόν να παίζουμε μόνοι στην πολιτική αρένα. Προέβλεψα επιδείνωση της κατάστασης και περίοδο αστάθειας. Ζήτησα διορθωτικές κινήσεις, προκειμένου να μην φθάσουμε στο σημερινό σημείο, με τον αντίπαλο προ των πυλών.
Εσείς θα κρίνετε σήμερα αν επαληθεύθηκα.
Αντί ωστόσο, να διορθώσουν κάποιοι τη μουσική, προτίμησαν να πυροβολήσουν τον πιανίστα. Αυτή είναι άλλωστε η επικοινωνιακή τακτική , που πασιφανώς σήμερα έχει πλέον ναυαγήσει. Αυτή είναι η επικοινωνιακή τακτική, που αφού βέβαια απέδωσε πολλά ατομικά ιδιοτελή οφέλη στους εμπνευστές της, τελικώς οδήγησε στην κρίση που βιώνουμε σήμερα. Αυτή είναι η επικοινωνιακή τακτική, που αφαίρεσε από την πολιτική την ουσία της, που είναι οι λύσεις των προβλημάτων του τόπου, και τη συρρίκνωσε σε ασκήσεις επικοινωνίας. Μόνο που στο τέλος της ημέρας τα πραγματικά προβλήματα εκδικούνται. Η εικόνα δεν μπορεί να κρύψει την πραγματικότητα.
Τότε μίλησα με αλήθειες. Και μίλησα αυστηρά πολιτικά. Μου απάντησαν παραπολιτικά. Με χλεύη και φραστικές απρέπειες. Με χαρακτήρισαν αντάρτη. Λες και θα όφειλα να καταθέτω ακόμη πιστοποιητικά κομματικής συνείδησης, 30 χρόνια μετά. Τριάντα χρόνια αφότου υπηρετώ τούτην εδώ την παράταξη με απόλυτη αυστηρότητα και μεγάλη συνέπεια Είκοσι χρόνια αφότου δίνω επιτυχώς τη μάχη του σταυρού στην Αρκαδία, αφήνοντας χιλιόμετρα πίσω το μισό υπουργικό συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ και βέβαια χωρίς ποτέ να αναζητήσω δεκανίκι στους δικούς μας κομματικούς μηχανισμούς. Ανακύκλωσαν την γνωστή ιστορία ότι θα ρίξω την κυβέρνηση, επιλέγοντας να μην με ακούν όταν προς κάθε κατεύθυνση δήλωνα ότι δεν θα ήμουν ΠΟΤΕ εγώ εκείνος που θα ακολουθούσα παρεμφερείς τακτικές. Απείλησαν με διαγραφές και κυρώσεις, διότι προτίμησαν την κινδυνολογία και όχι την ουσία. Εφηύραν θεωρίες συνωμοσίας, παράκεντρων και σχεδίων αποσταθεροποίησης. Δεν δίστασαν να πουν ότι τα είπα αυτά διότι έχασα τον υπουργικό θώκο. Λες κι αν ήθελα να τον είχα κρατήσει, δεν γνώριζα ότι θα έπρεπε να έχω πορευτεί σε εκ διαμέτρου αντίθετη κατεύθυνση από εκείνην που πολιτεύτηκα.
Μίλησαν τέλος, κύριε πρόεδρε, για πικρίες και άλλες συναφείς συναισθηματικές καταστάσεις (παρένθεση εδώ). Όλοι έχουμε πικραθεί. Πράγματι, πικράθηκα όταν κανείς δε μίλησε για τις ατελείωτες ώρες δουλειάς στο υπουργείο πολιτισμού. Και εσείς είστε σε θέση να το γνωρίζετε καλά αυτό. Πράγματι, πικράθηκα όταν δεν αντιδράσατε στις δηλώσεις του διαδόχου σας υπουργού όταν διατράνωνε ότι παρέλαβε «τίποτε». Λησμονώντας προφανώς ότι από εσάς παρέλαβε. Κύριε Πρόεδρε, όλοι πικραίνονται. Μηδενός εξαιρουμένου. Κι εσείς πικραμένος και χολωμένος ήσαστε όταν λίγο μετά τον ανασχηματισμό του 93, ο τότε πρωθυπουργός δεν σας συμπεριέλαβε στο υπουργικό σχήμα. Πλην όμως στην πολιτική τέτοιου είδους πικρίες κρατούν λίγο. Στην πολιτική, οι έμπειροι δεν λειτουργούν με συναισθηματισμούς. Τα συναισθήματα μας δεν αφορούν κανέναν.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Τότε, λοιπόν πριν από 6 μήνες μίλησα αυστηρά πολιτικά. Δεν εισακούσθηκα. Το γεγονός όμως ότι επέλεξα να πω μπροστά σας, όλα εκείνα για τα οποία η κοινωνία, αλλά και η παράταξη μας τότε σιγοψυθίριζε και σήμερα βέβαια βροντοφωνάζει, δεν δίνει τη δυνατότητα σε κανέναν να ισχυρισθεί ότι δεν γνώριζε, ότι δεν είχε ακούσει. Κανείς μας δεν έχει άλλοθι ότι δεν άκουσε, δεν είδε, δεν γνωρίζει. Κανείς δεν μπορεί να παριστάνει τη φυλακισμένη στον πύργο βασιλοπούλα.
Οι συνιστώσες της κρίσης είναι δεδομένες. Οι προτάσεις μου – όπως τις έχω κατ’ επανάληψη καταγράψει- είναι συγκεκριμένες.
Οι μεταρρυθμίσεις αργούν. Η πραγματική πολιτική έχει μείνει πίσω, όπως πολύ σωστά είπατε προημερών κ. Πρόεδρε. Ποιοι είναι ωστόσο εκείνοι που παρεμποδίζουν κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια ; Eίστε μήπως εσείς, και όλοι εμείς τα στελέχη της μεγάλης κεντροδεξιάς παράταξης; Είμαστε εμείς που επί πολλά χρόνια αγωνιστήκαμε για να σπάσουν τα «φέουδα»; Είμαστε εμείς που για δεκαετίες βρεθήκαμε απέναντι σε γραφειοκρατικά κυκλώματα, σε προσωπικά συμφέροντα, στην πατρωνεία, στις πελατειακές σχέσεις; Ή μήπως είναι ένας ανύπαρκτος φαντασιακός εχθρός, από αυτούς που μας αρέσει να εφευρίσκουμε όταν οι καταστάσεις βαίνουν εις βάρος μας; Ασφαλώς και όχι, φίλες και φίλοι. Άλλο είναι το βαθύτερο πρόβλημα, που θα συνεχίζει να καθιστά ανέφικτη την επιστροφή στην πραγματική πολιτική. Το πρόβλημα έχει να κάνει με την παντελή απουσία ιδεολογίας μεταρρυθμίσεων. Τι εννοώ; Δεν έχουμε μιλήσει με ειλικρίνεια στον Έλληνα. Δεν έχουμε εξηγήσει επαρκώς τους λόγους για τους οποίους όλα αυτά τα μέτρα πρέπει να προωθηθούν. Και ακόμη παραπέρα και σημαντικότερα. Δεν έχουμε εξηγήσει στον ελληνικό λαό το ευρύτερο σχέδιο της παράταξης μας για τον τόπο. Και τούτο, διότι πάει καιρός που δεν συζητήσαμε τις βασικές αρχές, τις θεμελιώδεις συνισταμένες αυτοπροσδιορισμού μας. Προς επίρρωση του ισχυρισμού μου, δείτε την αντίδραση του κ. Πουπάκη και της ΔΑΚΕ στην πρόσφατη υπόθεση της Ολυμπιακής και τις διατυπώσεις του που ουδεμία σχέση έχουν με τη φιλοσοφία της παράταξης μας.
Πρέπει ΤΩΡΑ να συζητήσουμε τι κόμμα είμαστε. Για να καταφέρουμε να πορευτούμε στο μέλλον. Και για να προλάβω τις γνωστές απαντήσεις περί δεδομένης κυβερνητικής πρακτικής, ας μη συγχέουμε την κυβερνητική πρακτική με τις θέσεις ενός κόμματος. Δεν μιλώ για μέτρα. Μιλώ για εκείνα τα μέτρα-θέσεις που για να έχουν συνοχή χρειάζονται ένα ιδεολογικό καμβά που θα τα σηματοδοτεί και θα προσανατολίζει το έργο. Αυτός ο καμβάς λείπει διαχρονικά από τον χώρο της κεντροδεξιάς. Εξ ου και η αγωνία ορισμένων στην πρώτη διακυβέρνηση μην τυχόν και επαναληφθεί η ιστορία της δεξιάς παρένθεσης. Αγωνία που άφησε πίσω το έργο, μας έκανε διστακτικούς και δειλούς. Αναπληρώνεται βραχυχρόνια με επικοινωνιακού τύπου ευρήματα, όπως ήταν ο «ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός» ή ο «μεσαίος χώρος», ή το «κοινωνικό κέντρο» αλλά αυτά δεν απαντούν στα βασικά ζητήματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία. Δεν απαντούν καν στα δευτερεύοντα. Πρόκειται για όρους που δεν μπορούν να σταθούν στην διαδικασία της πολιτικής. Πρέπει να γίνουν πολιτική και για να γίνουν πολιτική πρέπει να υπάρξει ιδεολογική ζύμωση. Αν αυτά τα καίρια ερωτήματα δεν απαντηθούν οποιαδήποτε έκκληση για επιστροφή στην πραγματική πολιτική, θα παραμείνει δυστυχώς …ακόμη ένας ευσεβής πόθος...
Και βέβαια σε σύγχρονες- προοδευτικές πολιτικές δεν θα προχωρήσουμε ποτέ αν δεν ασχοληθούμε κατ’ αρχήν με εμάς τους ίδιους. Πώς θα εκσυγχρονίσουμε τη χώρα, πώς θα επανιδρύσουμε το κράτος, αν εμείς μείνουμε σε παρωχημένες δομές, σε αρτηριοσκληρώσεις και ολοκληρωτικές – σταλινικού τύπου- λογικές. Πρέπει να δώσουμε απαντήσεις: θέλουμε ένα ελεύθερο κόμμα, δημοκρατικό, σύγχρονο, στα πρότυπα των μεγάλων ευρωπαικών κομμάτων; Με απλά λόγια. Είναι αυτό που αναφέρω ως την δική μας επανίδρυση, προαπαιτούμενο για όποια άλλη επανίδρυση. Προτάσεις που κατέθεσα και προ ετών, όταν διεκδίκησα τη θέση του Γραμματέα της Κ.Ε. Και σήμερα βέβαια είναι πιο επίκαιρες από ποτέ.
Κύριε Πρόεδρε,
Για τις βαθύτερες ουσίες της κρίσης που σήμερα βιώνουμε. Τον ιδεολογικό καμβά που θα νοηματοδοτεί και θα σηματοδοτεί το έργο μας. Τον εκσυγχρονισμό και την διαδικασία επανίδρυσης της παράταξης μας. Την επιστροφή στις πάγιες αρχές μας, όπως αυτές ορίστηκαν από εμάς το 2004. Το ρόλο και τη διάσταση που η ηθική θα διαδραματίσει εφεξής στην πολιτική διαδικασία. Τους τρόπους ουσιαστικής αντιμετώπισης (και όχι σε επίπεδο ηθικιστικής ρητορείας) της διαφθοράς ως κοινωνικό φαινόμενο , αλλά και ως πολιτική – σε όλο το φάσμα των κομμάτων- πραγματικότητα. Τη χάραξη μιας νέας στρατηγικής που δεν θα εξαντλείται σε αφορισμούς αλλά στην ανάδειξη του νέου οράματος με καινοτόμα σχέδια για την ανασύνταξη της Ελληνικής κοινωνίας και την αναδιάρθρωση της Ελληνικής οικονομίας.
Όλα αυτά πρέπει ΤΩΡΑ να συζητηθούν κύριε πρόεδρε. Άλλος χρόνος δεν υπάρχει. Ούτε για την παράταξη. Ούτε για τον καθένα από εμάς ξεχωριστά, μηδενός εξαιρουμένου. Ούτε και για τον τόπο ασφαλώς. Πρέπει να συζητηθούν σε έναν διάλογο ανοικτό. Χωρίς στεγανά. Χωρίς προαπαιτούμενα. Χωρίς προηγούμενες συμφωνίες. Ελεύθερα. Δημοκρατικά. Βαθιά πολιτικά.
Χρειαζόμαστε λοιπόν μια Νέα Συνθήκη με την κοινωνία.
Κύριε Πρόεδρε, πρέπει όλοι να συναισθανθούμε την μεγάλη μας ευθύνη. Να βάλουμε το χέρι επί τον τύπο των ήλων. Να καταδείξουμε εμπράκτως ότι ένα και μόνο πολιτικό κεφάλαιο δεν είναι για ξόδεμα: αυτό της παράταξης. Ζητάω από εσάς προσωπικά να αναλάβετε την πρωτοβουλία και να οδηγήσετε ΑΜΕΣΑ την παράταξη σε έκτακτο συνέδριο. Προκειμένου να βγούμε από την κρίση. Προκειμένου να διαδραματίσουμε ρόλο καταλύτη εξελίξεων στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Προκειμένου να κάνουμε ΕΜΕΙΣ την πολιτική ανατροπή . Μια πολιτική ανατροπή όμως ουσίας που θα σηματοδοτεί όχι το ξαναμοίρασμα της τράπουλας , αλλά το αναγεννημένο, το καινούριο που ο τόπος έχει τόση ανάγκη.
Κυρίες και κύριοι, φίλες και φίλοι,
Η παράταξη μας δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Η παράταξη μας δεν είναι οι κάποιοι λίγοι. Είμαστε εμείς, οι πολλοί. Εμείς που δεν δεχόμαστε να γίνουμε συνένοχοι σε ιδιοτελείς ενέργειες και συμπεριφορές, εν ονόματι μιας κακώς νοούμενης κομματικής αλληλεγγύης. Εμείς που θα απομονώσουμε τους λίγους επίορκους και θα σταματήσουμε τα εκφυλιστικά φαινόμενα. Εμείς που – ως κομμάτι της ίδιας της κοινωνίας – θα βρούμε την τόλμη και το θάρρος να την πείσουμε για τις δύσκολες μεταρρυθμιστικές πολιτικές που έχει ανάγκη ο τόπος. Εμείς που μπορούμε να την πείσουμε , διότι δεν ξεχάσαμε τις δεσμεύσεις που αναλάβαμε απέναντι στον ελληνικό λαό το 2004.
Η αδράνεια δεν είναι επιλογή. Τα επικοινωνιακά κολπάκια δεν είναι επιλογή. Τα σκουπίδια κάτω από το χαλί δεν είναι επιλογή. Οι μεγάλες ρητορείες δεν είναι επιλογή. Η μόνη μας επιλογή είναι ν’ ανοίξουμε τα παράθυρα να φωτιστεί το σπίτι, να διώξουμε τις αράχνες και τα ποντίκια που ροκανίζουν το δημόσιο πλούτο και να ρίξουμε το βάρος μας στα προβλήματα του Έλληνα και του τόπου.
Μπορούμε να το πετύχουμε. Όλοι εμείς, το υγιές τμήμα της παράταξης. Όλοι εμείς, το υγιές τμήμα της κοινωνίας. Όλοι εμείς, που μας εμπνέουν τα ίδια πιστεύω, που μας ενώνουν οι κοινοί στόχοι. Όλοι εμείς με όσα στελέχη του κόμματος μας που διαθέτουμε πολιτικό κεφάλαιο αξόδευτο, για να επενδύσει στις πλάτες μας ο τόπος.
Η Νέα Δημοκρατία είναι ένα πολιτικό κόμμα με μεγάλη ιστορία. Είναι ο εκφραστής της σύγχρονης, φιλελεύθερης, δημοκρατικής Ελλάδας. Κριτήριο για τα λόγια και τις πράξεις μας πρέπει να είναι οι δημοκρατικές αρχές, η νομιμότητα και το ήθος. Προτεραιότητές μας πρέπει να είναι η πολιτική κάθαρση, η οικονομία, η παιδεία. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε σε κάποιους λίγους να μας συμπαρασύρουν στον προσωπικό τους κατήφορο. Θα τους αφήσουμε πίσω και εμείς θα τραβήξουμε μπροστά. Η παράταξη αυτή ανήκει σε όλους.. Όλοι είμαστε εγγυητές της ενότητας. Ο καθένας μας ξεχωριστά. Και όλοι μας ισοδύναμα.
Κύριε Πρόεδρε,
Οδηγήστε την παράταξη σε συνέδριο στο αμέσως προσεχές διάστημα. Αποσαφηνίστε ότι οι συνεχιζόμενες εκλογολογίες ουδεμία βάση έχουν, παρά περισσότερο φθείρουν την παράταξη και βυθίζουν τη χώρα σε τέλμα. Επιστρέψτε στην ουσία των όσων δεσμεύσεων αναλάβατε απέναντι στον ελληνικό λαό το 2004.
Η στιγμή είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Για την παράταξη. Για τον τόπο. Για εσάς ατομικά. Διότι αν ο κ. Σημίτης (ο οποίος μάλιστα ουδέποτε ταυτίστηκε με το ΠΑΣΟΚ, μάλλον ως βαρίδι το έσερνε πίσω του,) κρίθηκε τελικώς από την ευρύτερη πασοκική πολιτεία και όχι από την προσωπική τη δική του διαδρομή, και έχασε πώς θα κριθεί λοιπόν ένας πρωθυπουργός σαν κι εσάς του οποίου το προφίλ και το όνομα είναι απόλυτα συνυφασμένα με την μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη και την πορεία της την τελευταία δεκαετία…
Κυρίες και κύριοι,,
Η στιγμή είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Ο καθένας το πολιτικό του κεφάλαιο μπορεί να το ξοδεύει όπως θέλει. Και θα κριθεί ασφαλώς. Κανείς όμως δεν έχει το δικαίωμα να σπαταλήσει έστω και λίγο από το πολιτικό κεφάλαιο της παράταξης. Και εμείς οφείλουμε αυτό να το διασφαλίσουμε. Με όποιο κόστος. Με όποια απώλεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου